يكشنبه, ۱۴ تیر ۱۳۹۴، ۰۸:۴۴ ق.ظ
مرگ
مرگ در یک قدمی ست. سردی بازدمش را روی گردنم حس می کنم. به نمناکی قبر می اندیشم و هماغوشی با ریشه ی گیاهانی که در پی بلعیدن اندامم، به پیکرم دست درازی می کنند و... من به گل مینشینم
پ.ن: لبخندم گم شده
۹۴/۰۴/۱۴