شعر

چه تلخ پرسه میزنم در خاطرات.

خوب نیستم شده عادت.

کاج های بلند باغ،  من را مانند!!!

درونی کرم خورده و پوک، اما قامتی استوار و ظاهری سبز

در سرما و گرما همچنان سبز و ایستاده اما از درون خالی 

دنیا گلدان من است

آهای دنیا

بکش بیرون

ریشه هایم را می خواهم