سه شنبه, ۲۳ تیر ۱۳۹۴، ۰۸:۵۴ ق.ظ
هوووی
در سخت ترین اوقات زندگی، آنگاه که امیدی به هست بودن خویش نیز، نیست. دستان لرزانم را با یک دنیا امید به سویت گرفتم، دستانم لرزان در هوا معلق ماند، دستانم همچنان معلق در هوا مانده ست...
دستانم را نمیگیری؟
هوووی با توام
۹۴/۰۴/۲۳